Over mij.

Ik zal me eerst zelf even voorstellen. Ik ben Chantal, 49 jaar, getrouwd en moeder van een zoon(20) en dochter(18).

Werk 2 dagen in de week en daarnaast ben ik het liefst creatief bezig.

Nu ongeveer 5 jaar geleden kwam ik samen met een vriendin op het idee om een troostdeken te maken. Dichtbij was iemand op jonge leeftijd overleden en wilde iets voor de familie doen. Helaas weet ik zelf hoe het voelt om een dierbare te verliezen. Ik heb, op jonge leeftijd, mijn schoonvader en 4 jaar later mijn eigen vader al moeten afstaan.

Zelf weet ik nog goed dat mijn moeder na een tijd de kleding van mijn vader wilde opruimen. Eigenlijk niet heel raar natuurlijk maar wat moet je er mee. Zo is het idee ontstaan. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en die bewuste familie benadert. Hier waren ze heel blij mee. Toen ben ik samen met hen de kleding uit gaan zoeken, die ik zou gebruiken en ben thuis aan de slag gegaan.  In het begin vond ik het wel een dingetje, om voor de eerste keer de schaar in de kleding zetten, maar daarna ging het vanzelf. Samen hebben we de kleur van de fleece stof uitgezocht en zo heb ik de deken voltooid.

Het bezorgen van de deken was natuurlijk erg spannend. Vinden ze het wel mooi en wat als ze er spijt van hebben dat ik dit met de kleding heb gedaan? Maar de spanning was voor niets. Ze waren er zo blij mee. Ik heb nog vaak te horen gekregen, dat ze er veel gebruik van maken. Dat doet je zo goed! Iets voor een ander te kunnen doen.  Hierna heb ik er nog 4 gemaakt.

Ook heb ik voor een vriendin die helaas ziek werd, een troostdeken gemaakt om haar door deze moeilijk tijd heen te slepen. Een lekkere fleece buitenkant, met zachte binnenstof, die bij haar past. Daar is een mooie tekst op gedrukt, die haar steun gaf bij moeilijke momenten.

Vaak krijg ik te horen:  "Hier moet je iets mee gaan doen". Nu, na 4 jaar heb ik dan eindelijk de stap genomen .